Goiz batean, Gregor Samsa amets nahasiak izanda esnatu zenean, zomorro beldurgarri bat bihurturik aurkitu zuen ohean bere burua. Zalantza izan zuen amesgaiztotik aske ote zen ala ez. Baina, bai, esna zegoen, eta egokitu behar izan zuen. Horretan pentsatzen jarri bezain laster, burua lausotu eta astundu zitzaion. Eta bere buruaren sakonean eltxoen hodei ilun antzeko bat eratu zen. Eta Gregor Samsa bilakatu aurretik, nor deabru zen?
Leihora hurbildu zen, eta leihoa zabaldu zuen. Dena urdin, urdin hutsa. Hantxe egon zen, arnasa hartzen, besoak zabalik, oin puntetan. Pendizean zegoen dena, hegora edo hego-mendebaldera, eguzkitara begira. Parkearen atzean ibaia zihoan itsasorantz. Atzean, etxearen eta baratzearen goitik zegoen zintzilik alertze-baso aldapatsu ihartu-itxurakoa. Azken etxeak ibaiaren mailaraino beheratzen ziren. Bizitza zerbait izan behar zen, eta ni horren esperoan nengoen. Gelan geratu nintzen, beraz, aulkian eserita. Poliziak ere eserleku publiko batean eseri ziren, berrehunen bat metrora.
Berria egunkarian argitaratutako iritzi artikulua. Irakurri osorik.