Urkulluren antza daukat: oporrak bukatu aurretik lanera itzuli zen lehendakaria, eta lanak bukatu aurretik oporretara itzultzen naiz ni, etorkizunekoetara maiz, eta beti iraganekoetara. Lana utzi eta munduko zoko batera erretiratzeko fantasiarik izateko ere koldar, imajina dezakedan paradisu bakarra egun batzuetako atsedena besterik ez da. Eta mapetan galduz entretenitzen naiz, Berlinera joango nintzateke berriz, Lisboara, Londresera; Japonia ezagutu nahiko nuke, Islandia, Vladivostok, Zagreb. Zenbat eta zenbat leku ezagutzeko, zenbat bizitza bizitzeko, baina zenbat etorkizun geratzen zait?
Beharbada jada batere ez.
Ur geldietan igeri ari naizen irudipena gailendu zait aspaldian, ustel usainagatik diot, baina ustel usaina neurea da. Egurastu egiten naiz oporretan, batez ere fantasiari jaten emateko ausardia biltzen dudalako bigarren garagardo lata zanpatu eta zaborretara botatzearekin: eta dena utzi eta bertan geratuko banintz bizitzen? Eta ia berdin zait lekua.
Badakit, ilusio faltsua da, Joseph Brodskyk aspaldi esan zien ikasleei: edan egingo duzue, drogak hartu, hiriz aldatu, sexuan urtuko zarete, adulterioan, lana utziko duzue, beste bat bilatu, bikotea utziko duzue, beste bat bilatu, eta goiz batez ohean esnatzean airea, eta argia bera ere, zahar mindua irudituko zaizue, eta konturatuko zarete ez dagoela eskaporik.
Kavafisena, berriz, hobe sekula irakurri ez banu: hemen galdu duzuna ez duzu beste inon berreskuratuko.
BERRIA egukarian argitaratutako iritzi artikulua. Jarraitu irakurtzen.