Orduz geroz ibili nintzen hainbat maitatzen, bihotzez maitatzen, eta ahalaz eman nuena huts eta abarauts bihurtu zen bere hartan jasotako laketaren aldean...
Bidaia batean izan zen, Burgosko trenean, 1979ko uztailaren amaieran, hots, San Inazio egunean. Hamabost urteen hondarretan nintzen ni; artean mutiko piurakoa: ume-begiak, beso argalak, izter meheak, gerriko estua, baina mutiko loratua.
Trenera igo eta tokirik ez zegoen zortzi lagunentzako bagoiko aulki-gela hartan. Amak aldameneko gelan esertzeko esan zidan orduan, jakin gabe, horren ondorioz, arima eta gorputza bere zentzu eta ahal guztiekin sentituko nituela eta geroztik ez zela horrentzat laztanen oihartzuna baino beste erremediorik izango.
Atea ireki eta barruan lau neska atzerritar ziren, hogei urte ingurukoak. Leiho ondoko tokia eskaini zidan haietako batek, gaztelania txar batean. Haiei eskerrak eman eta masailak gorritu zitzaizkidan berehala - aulkiraino nesken artean pasatu behar eta -; irri-begiradak sumatu nituen, hortaz, horrelakoetan neskek elkarri luzatzen dizkioten bezalakoak.
Leihotik herriak eta mendiak pasatzen ziren. Aitzinean jesarrita neukan neska niri so zegoen, halako jakin-mina begitartean islatuz. Halako batean galde egin zidan izena.
Horrela hasi ginen hizketan hippy janzkerako neska holandar hura eta biok. Ohartu orduko, nora nindoan eta zer egingo nuen oporretan kontatzen hasi nintzaion, eta adi aditzen zuen, niganantz makurturik, mintzo nintzaion gaztelania hobeto ulertuko zuelakoan.
Tunel baten barrena sartu ginen. Semaforo bateko argi gorri bat leihotik pasatzen ikusi nuen. Trenaren abiadura moteltzen hasi zen segituan. Bagoian kexak eta galderak aditu ziren berehala. Gelditu ginenean iluntasuna nagusitu zen akaberan; treneko argiteria ez zebilen.
Ez zen deus ikusten eta, hargatik, beharbada, kasu horietan jazo ohi legez, isildu ginen denok. Ezohiko egora hartan, eta gure solasaldia etetearen tristuraz, bat-batean, zerbaitek ukitu ninduen belaunean. Kolpe txiki bat izan zen, gero beste bat. Ziur nengoen hura norbaiten eskua zela. Eta segidan hatz batzuk sentitu nituen nire praketan gora, itsuek ukitzen duten eran, ezkerreko izterra miatuz. Hankartean hats hartu zuen eskuak; ahalaz jauzi egin zidan bihotzak bular artean.
Ez dago eskuarteko libururik aski egoera horretaz argi eta garbi mintzatzen denik; bizi egin behar da burubide hori, eta ez dago lehenagoko egoerara gero bihurtzerik. Beste nesken ahotsak entzun ziren orduan, erdaraz, auskalo zer esaten. Zentzumen guztiak nituen ernai: sudurrean neskaren lurrin gozoa, eta, hor behean, bere ahurra, nirearen hazkunde-gune gainean...
Lamara batek jo ninduen eta besoak alboetara erori zitzaizkidan. Korridorean urrats batzuk aditu genituen orduan. Gizon bat igaro zen pizgailua piztuta. Argi motel hartan neskaren begiak ikusi nituen gertu-gertu. Izan ere, aitzinean neukan belauniko. Eskua atzeratu zuen, argiak izuturik; gero, iluntasuna berriz.
Momentu luze bat egon zen, non ez baitzen ezer gertatu. Urrutiko tren baten sirena amatatua iritsi zitzaigun. Nik jarleku ertzeraino irristatu nuen ipurdia. Aitzinerantz luzatu nituen oinak gero, eta eskua itzuli zen nire izterrera berriz. Astiro igo zen telazko praka motzetan gora. Eta egiten utzi nion.
Praketako botoia askatu zuen; txarretera jaitsi zidan; praka-aldeak zabaldu, barne-arropatik tiratu eta laxatu zidan presioa. Emeki hasieran, bizkorki geroxeago, hasi ziren eskuaz goitik beherako mugimendu haiek, zorabio-eragile haiek; ene gorputzaren eta arimaren ahalak ongi enplegatzeko asmoz ez nintzen higitu egin ere.
Lipar gozo hartan, eskua gelditu egin zen. Gozoagoa zen etortzekoa. Bero eta busti sentitu nuen hura bere ahoa zen. Urriki beheraino, arinki goraino; eta gaina jotzean xurgatzen zuen barrurantz; arranpak sentitu nituen bizkarrezurrean.
Oreka bila, esku bat ipini zuen nire belaunean, beste eskuaz sabela eta bularra lantzen zizkidan bitartean: ahoa, eskuak, bihotz taupadak, lamara hura... Gorputzak eta arimak abandonatzen nindutela sumatu nuen. Azkazalak iltzatu nituen aulkiaren larruan espasmo batean, eta inoiz bota gabeko hasperenak ito nituen ezpain artean, alboko neskak ez asaldatzeko ahaleginetan. Aho barruan isuri nuenaren tantarik ez zuen ni bustitzen utzi.
Orakada hartaz batera, tunel barrenean tren bat hurbiltzen sumatu zen. Nire nikiaren behealdea luzatuz estali zidan horko plazeraren gainbehera. Eskuak aldendu eta bere tokian eseri zen neska. Hurbiltzen ari zen trena igaro bitarteko argitan ikusi genuen elkar, begiratu genion elkarri, ele egin gabe mintzo.
Burg0sko geltokian jaitsi ginen familiakoak. Neska leihotik agurtu ninduen eskuaz, jakin gabe, orduz geroz huts eta abarauts izanen zela nik jasotako laket guztia, bere laztanen oihartzun hutsa.
2014(e)ko uztailaren 20a.
X
Juan Karlos Merino