Udaberria zen, basoa loretan zegoen, eta haizeak loreen usaina ekarri zuen atetik. Eguzkiak luzatu zituen gure itzalak eta su gainera erori ziren, ur-putzuan pikuak erortzen diren bezala. Sua liluragarria zen.
Amonak kantu zahar bat ahoskatu zuen orduan, eta alabari eman zion eskua. Gure amak estu heldu zion, eta amona isildu orduko hasi zuen amak kantuaren segida. Kantua apenas ez zegoen ulertzerik; hitzak baino oihu zaharrak ziruditen; baina ikara ematen zuten. Anai-arrebok, lehengusu-lehengusinok, beldurtzen hasita, pila batean bildu ginen, zer gerta ere. Sua gero eta biziagoa zen.
Dardaraka nintzela, ohartu nintzen baserria ere lur joka ari zela, hots, benetako lurrikara zela hura. Apaletatik gauza mordo bat erori zen, eta batzuk hil egin ziren lurraren kontra puskatuta. Hormetako harri zaharrak ur-gorria zeriela zeuden, odola jario balitzaie bezala.
Orduan anai-arrebok, lehengusu-lehengusinok pentsatu genuen hobe izango zela kanpoan egotea. Baina haizeak, gogoa eta asmoa irakurri izan baligu bezala, atea eta langa itxi zigun gure atzean.
-Beldur naiz -esan nion arreba nagusiari.
-Korten! -esan zuen orduan EITBko batek.
Orduan gogoratu nuen iragarki bat grabatzen ari zirela eta ni hautatu nindutela mutikoarena egiteko. Orduan gogoratu nuen gure amak Casting batean apuntatu ninduela. Orduan gogoratu nuen, ene seme maitea, oraingoz kontatu dizudana, eta, azkenik, jabetu egin nintzen benetan bizi izan nuela hura guztia.
Iragarkiko baserri zahar horretan, horrelako dekorazio batez, halaxe jantzita, efektu berezi artean eta halako musika eta kantu haiekin... zera, esnatu egin nintzen, beste bizitza batean. Eta ohikoa den zerbait iritzi nion horri, gainera.
Beraz, iragarkia egiteak gogoarazi zizkidan oroitzapen aski ugariak. Are gehiago eta harrigarriago izan zen, gero, egunak iragan ahala, irudi eta pasarte gehiago etortzen zitzaizkidala burura. Eta ez nituen arrarotzat hartu. Pentsatuko ez nuen, bada, neu nintzela mutikoaren pertsonaia bera!