Voll-Damm lata batean bizi naiz orain. Mundua honetara murriztu da, egarria ere bai. Zorabio arin hau alkoholarena dela pentsatzeak lasaitu egiten nau, ez gaixotasun batena, ez egonezinarena, nahigabearena, ondoezarena. Inguruan dabil herio, eta herio batean nabil, bururik gabeko ostruka bezain baldar.
Voll-Damm lata batean ezkutatu naiz, ez ikusteko neure hutsak, ez ohartzeko nire ezinez, ez ikusteko besteren begietan alferrik galdutako aukera guztiak, ez ditzadan entzun besteren ahotik neuk behin eta berriro isildutakoak. Burua zulo honetan sartuta babestuta sentitzen naiz, neuregandik izan ezik.
Irten dut etxetik, atera naiz kalera, ibili naiz lehen ibiltzen ginen lekuetan, baina dena aldatu da, ez da izua bakarrik, ez eta etorkizunak ekarriko duenarekiko kezka ere, Voll-Damm lata batean daramat burua, durundi dagi, ez dit neure ezerez betea besterik ekartzen.
Eta oroitzapenak asmatzera jartzen naiz orduan, inoiz izan zen ia gogoratu ere egiten ez dudana eraikitzera berriz, behar baino gehiago edertu gabe ahal bada, eta hala ere jausi egiten naiz neure tranpan, neure buruari ezkutatu egiten dizkiot detaile miserableak.
Bizirik irauteko trepeta dela pentsatzen dut gero, iragana edertzearena, ez nostalgia, eta dena edertzen dugula, ezin dugula bizi bestondo bestial bateko buru argitasunak erakusten digun munduarekin, hilda bizi den jendearekin, edo Voll-Damm lata batean ezkutaturik bizi den izaki zahar minduarekin. Eta nonbait irakurri bezala, pentsamendu kritikoa ez da besteren pentsamendua zalantzan jartzea, nork berea baizik. Eta nik, lata honetan ezkutaturik, ez daukat jada pentsatzeko indarrik, ezer zalantzan jartzeko ganorarik, durundi dagit, eta oihartzunak iragan edertu bat ekartzen dit, lauso eta bizi, argi zahar batek ilundua bezala.