Irailaren lehen egunean zabaldu zenuen lehen kantua, Vinu, cantares y amor. Irailak behar zuen baikortasun ukitua izan zen?
Bai. Irailak baino gehiago, garaiak, nik uste. Kantuak kolpe ezberdinak izan ditu: lehena izan zen ekainean. Bi kontzertu jo genituen Donostian, Antzoki Zaharrean, eta jendeak pozez hartu zituen. Sentitu nuen eskatzen zuela garaiak animo altxagarri bat, eta saiatu nintzen kantu bat idazten, propio, egoerari; baina ez nuen lortu. Eta Nacho Vegasen abesti hori entzun, eta esan nuen: «Hau himno bat da».Erriberrin [Nafarroa] probatu genuen, eta gero jo genuen Donostian, eta sentitu genuen grabatu behar genuela. Gero etorri zen bideoa, eta, uztailean grabatu arren, irailean botatzea erabaki genuen. Irailaren 1a da denboraren hasiera horietako bat.
Iraultzak maitasuna, gozamena eta zalantza behar dituela dio kantuak. Lagunak izan dituzu ondoan, emakumeak, koruan. Hala behar zuen abesti honek?
Originalak badu korua, eta, korua egiten hasita, polita da horrekin jolastea. Hor dauden denak nire inguruko pertsonak dira, baina bideoan oso indartsua da. Eta emakumeak izateak, seguru asko, ematen dio subjektuari beste aire bat. Hitzekin dudak nituen, originalak direlako: «Que si nun hai vinu, cantares y amor, non, esta nun ye la mío revolución».Baina zera esan nuen: behingoz egongo da euskaraz naturalki inpregnatua «kantatu, maitatu eta dantza ezin bada, hau ez da gure iraultza»? Eta erabili nuen, espiritu bera delako. Espirituaren alde egin nuen, eta ez literaltasunaren alde. Esaten duena da denontzat balio ez badu, inorentzat ez duela balio iraultzak. Zalantzarena izan zen Eider Rodriguezen ekarpena, eta oso ondo geratu da.
Kafe Antzokian Bilboko bost emakume igo ziren zurekin abestera. Kontzertuetan korua tokian tokiko lagunekin osatzen jarraitzeko asmoa duzu?
Bilbon praktikan jarri nuen hasieratik nire ideia izan dena: herri bakoitzean hango koru batekin kantatzea. Eta benetan ederra izan zen. Beti ez da erraza izango, baina kontzertu konkretutan egingo dugu; adibidez, Durangon, Ahotsenean kantatuko dugu, eta egin dut fitxaketa bat.
Bideoklipa Zarauzko (Gipuzkoa) Putzuzulon grabatu zenuten. Zer garrantzi dute zuretzat gune autogestionatuek?
Topiko bat erabiliz, uste dut Anariren DNAn dagoela gaztetxeen zirkuitua. Gure jarduteko era hor egin da; gure izaera markatu du. Generazio aldaketak ikusteko aukera ere izan dugu hor; hori ederra da. Eta gu bezalako taldeontzat izan da kontzertuak guk antolatu eta autogestionatzeko aukera baita ere. Sekulako zirkuitua dago, gaztetxe asko daude, oso ekipo txukunekin, eta jendea lanean ari da kontzertuak izan daitezen. Nik imajinatzen dut astearte gau batean jendea asanbladan, zure kontzertua antolatzen, astebururako... Hori ederra da, eta kanpotik etortzen denak pila bat estimatzen du. Guk, seguru asko, ez dugu merezi adina baloratzen.
Efemerideak grabatu gabea zenuen, baina bidea egin du zurekin, eta istorio berezia du, ez?
Bai. Gora Japon taldearen enkargua izan zen, kontzertu tematiko baterako, 2012an. Kontzeptua efemeridea zen. Oso sujerentea da zer-nolako istorio antonimoak dauden lotuta egun berari. Egin nuen abesti bat, eta greba orokorra izan zen kontzertuaren egunean; beraz, atzeratu zen, eta abesti horrek ez zuen balio. Desegin nuen, eta egin nuen abesti generiko bat, efemerideei buruzkoa. Oso sinplea idatzi nuen, baina abestia, grabatu gabe ere, ahoz aho, bideoz bideo, zabaldu egin da. Beti aurkeztu izan dut tristuraren industriari izkin egin dion abesti moduan. Kariñoa diot, eta beldurra neukan, jendearentzat hain sartua den abesti hori nola jantzi.
Joseba B. Lenoirrekin grabatu duzu. Zer ekarpen egin dio?
Asko gustatzen zait nola produzitzen duen Joseba Baleztenak, eta erabaki nuen egitea produkzio oso ezberdin bat lehenengo abestiaren aldean; kontrastea izatea gauza denetan: bi estudiotan grabatu genuen, bi soinu ezberdinekin, eta bideoan ere hori lortu nahi izan nuen. Eta oso gustura geratu nintzen.